بیماری ام اس (MS):
ام‌اس بیماری خود ایمنی مزمن و بالقوه ناتوان‌کننده است که سیستم عصبی مرکزی را درگیر می‌کند. اگرچه بیماری ام اس اغلب در گروه سنی ۲۰تا ۴۰سال دیده می‌شود در افراد با دامنه سنی۲ تا ۸۰سال قابل تشخیص است. بین ۴/۰تا ۷/۵درصد از کل موارد ام‌اس در کودکان دیده می‌شود.
ام‌اس هنگامی در بدن ظاهر می‌شود که گلبول‌های سفید که نقش دفاعی در بدن دارند به میلین که حفاظتی برای رشته‌های عصبی است، حمله می‌کنند و هر‌بار که این گلبول‌ها به رشته‌های اعصاب مربوط به یکی از اندام‌های بدن حمله کنند، آن اندام دچار مشکل می‌شود.
طبق مطالعات انجام شده معمولا ۲ گروه از اشخاص بیشتر در معرض این بیماری (MS) هستند:
گروه اول: این نوع افراد عموما اشخاصی هستند فوق‌العاده حساس, زودرنج و عصبی و با کمترین ناملایمات از حالت عادی خارج شده و تعادل خود را از دست می‌دهند و ساعت‌ها فکر خود را مشغول کرده و به‌خود و دیگران پیله می‌کنند.
گروه دوم: افرادی هستند که از نظر ژنتیک دارای طبع سردی بوده و مدام از غذاهای سردی بخش (غذاهایی با pH اسیدی) به حد وفور استفاده می‌کنند و علاقه زیادی به خوردن ترشی، سرکه، تمبر هندی، ماست، قره‌قروت و مانند آنها دارند.
نوع تغذیه و مکمل‌های آن برای بیماران ام‌اس
از آنجا که علائم عصبی مربوط به کمبود ویتامین B12تا حدودی به علائم ام‌اس شبیه است (مانند سوزن‌سوزن‌شدن دست‌ها و پاها، عدم‌تعادل و خستگی مفرط)، محققین بر این تصور هستند که شاید کمبود این ویتامین نیز در تخریب غلاف میلین نقش داشته باشد. به همین سبب در بیماران مبتلا به ام‌اس بهتر است که ذخایر ویتامین B12 بدن مورد بررسی قرار گیرد و درصورت لزوم از مکمل خوراکی یا تزریقی آن استفاده شود. گاهی دریافت مکمل ویتامین‌های گروه B (مانند B6، نیاسین، تیامین و اسیدفولیک) می‌تواند به فروکش کردن علائم بیماری کمک کند.
میزان انرژی مورد نیاز روزانه باید با توجه به شرایط و وضعیت بیمار، درنظر گرفته شود تا موجب اضافه وزن و چاقی نشود. همچنین توصیه می‌شود که انرژی مورد نیاز، از مواد غذایی گروه‌های اصلی غذایی تأمین شود.
الگوی چربی‌های مصرفی نیز در بیماران مبتلا به ام‌اس اهمیت دارد. مطالعات علمی نشان می‌دهد که کاهش دریافت چربی‌های اشباع (کمتر از ۱۰درصد انرژی کل روزانه) و افزایش دریافت اسیدهای چرب ضروری موجود در ماهی‌های چرب یا روغن‌های گیاهی مانند سویا و کانولا، جوانه گندم، گردو، روغن تخم کتان و یا استفاده از مکمل‌های آنها(مکمل‌های امگا- ۳) در کاهش و پیشگیری از تشدید علائم بیماری مؤثر است.
داروهای متداول مصرفی در ام‌اس
در درمان این بیماری از چند سری دارو استفاده می‌شود، اگرچه هنوز هیچ‌کدام موفق به درمان قطعی نشده‌اند، ولی در کند کردن روند بیماری مؤثر بوده و به فرد مبتلا کمک می‌کنند تا با علائم و مشکلات بیماری راحت‌تر کنار بیاید.کورتیکواستروییدها و اینترفرون‌ها (بتااینترفرون) ازجمله داروهایی هستند که در مراحل حاد بیماری و برای به تأخیر انداختن عود مجدد آن کاربرد دارند. در مراحل شدیدتر، گاهی از داروهای شیمی‌درمانی نیز استفاده می‌شود.
وش‌های درمانی غیردارویی و مؤثر
غیر از دارو درمانی، از روش‌ها و راهکارهای دیگری نیز جهت کمک به درمان ام‌اس استفاده می‌شود. یکی از این روش‌ها کاردرمانی صحیح و مؤثر است که باید حتما توسط افراد متخصص در این زمینه، صورت گیرد تا عضلات بیمار مجددا توان و قدرت خود را مانند قبل از حمله و عود علائم بیماری به‌دست آورند. از آنجا که استرس‌ها و فشارهای عصبی در ایجاد و عود بیماری تأثیرگذار هستند، برای کنترل علائم و کمک به بهبود شرایط بیمار، استفاده از مشاوره‌های کاردرمانی به جهت پیشگیری از افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات روانی در افراد مبتلا، بسیار مؤثر است.
یکی از علائم و مشکلات بیماران مبتلا به ام‌اس احساس خستگی در طول روز و خصوصا در هنگام انجام تمرینات توانبخشی است به‌طوری که ۶۰ تا ۸۰درصد بیماران ام‌اس از این مشکل رنج می‌برند و این مشکل یکی از دلایل ارجاع بیماران ام‌اس به کاردرمانی است؛ چرا که وقتی خسته می‌شوند علائم بیماری آنها شدیدتر می‌شود. این نوع خستگی می‌تواند از کم تا شدید متغیر باشد و غالبا در بعد از ظهر شدیدتر است که البته میزان خستگی با میزان دمای بدن نیز مرتبط است و با آن رابطه‌ای مستقیم دارد. جهت جلوگیری از آن باید زیرنظر متخصص کاردرمانی تمریناتی انجام شود.
